CONCERT REVIEW

Het Blue Highways festival blijft voor beroering zorgen. Eerst maak je zelf een lijstje met potentiële kandidaten die je graag aan het werk wou zien, dan is er de ontgoocheling dat er bijna helemaal geen rekening werd gehouden met je verlangens en dan begint het toch weer kriebelen om van de partij te zijn op dit jaarlijks americana / rootsfeestje. De negende editie alweer, een nieuwe locatie en een aantal artiesten op de affiche die wij voor geen geld van de wereld wilden missen. Eilen Jewell mocht samen met haar JJJ's de aftrap geven (Jason Beek - drums & backingvocals, Jerry Miller - electric gt, Johnny Sciascia - upright bass,netjes in dezelfde outfit gestoken)  en tekenden meteen voor het eerste muzikale hoogtepunt. Van een eventuele opwarming was geen sprake, " Rich Man's World", " The Place Where They Never Say Your Name", het honky tonkertje "Heartache Boulevard", de titeltrack van haar debuutalbum "Boundary County" lieten er geen twijfel over bestaan.... dit frêle dametje is een prima aanwinst voor het americana wereldje. Loretta Lynn's "Darkest Day" en Billy Hollidays' "Fine and Mellow" en de traditional " "If You Catch Me Stealing" (with guest Kendel Carson) werden vakkundig gecoverd en haar en onze "Blue Highway(s)" kon al niet meer stuk. "Thanks a lot " ...Eilen Jewell & band.
Voor een festival als Blue Highways moet je door de overlapping van concerten noodgedwongen keuzes maken en aangezien wij Kendel Carson verleden jaar al aan het werk zagen met "good old" Chip Taylor bleven wij gewoontjes in de grote zaal  zitten om eindelijk Michael Fracasso op Blue Highways aan het werk te zien. De poulain van Sandra & Luciano (Lucky Dice Music) mag dan letterlijk een lichtgewicht zijn, hij behoort al jaren tot de top van het singer songwriterswereldje. Vergezeld van een prima band, met ondermeer een roodharige bassiste die al in een zomers pakje gehuld was, maakt het Michael weinig uit of hij nu voor de spreekwoordelijke twee man en één paardekop speelt of een goed gevulde Vredenburg. Achteraf, bij een natje en een droogje, bleek Fracasso toch bijzonder in zijn nopjes te zijn met de enthousiaste reakties van het publiek. De man uit Austin Texas heeft met "Red Dog Blues" (zie cd recensie) een schitterend nieuw album op de markt en liet het publiek ademloos genieten van een ondermeer subliem " Red, White & Blue" dat hij op een hotelkamer in Noord Ierland schreef. Ian Mathews (ex Fairport Convention, Plainsong, Matthews Southern Comfort  en Hamilton Pool) mocht ook nog eventjes opdraven en hoogtepunt twee van deze dag was al een feit.
AJ Roach, nog een Lucky Dice uithangbord, kreeg de voorkeur op Dayna Kurtz.  De meester verhalenverteller uit Oakland, California deed voor deze gelegenheid beroep op zijn Strange Pilgrims : W. Alisa Rose / fiddle, Adam Roszkiewicz / mandolin, guitar en Nate Pease / double bass en eigenlijk had dit gezelschap op het grote podium moeten staan. De songs van deze "true poet" komen volgens mijn bescheiden mening beter tot hun recht  als je ze makkelijk zittend kan waarnemen en opslaan. De foyer zou misschien een beetje afgeschermd kunnen worden zodat artiesten en fans minder gestoord worden door de mensen die zich een beetje verderop consumptiemunten komen aanschaffen (die overigens behoorlijk prijzig waren), hun jas lieten weghangen, een plasje gingen doen, en het op en af geloop naar buiten om de hongerige magen te stillen aan juist geteld één (fast) foodstand. (bij gebrek aan een fatsoenlijke catering in de zaal). Vooral het laatste was met het feit dat de deuren pas een drietal kwartier voor aanvang werden geopend een smet (je) op het overigens uitstekende Blue Highways blazoen !  AJ Roach liet het evenwel niet aan zijn hartje komen en bevestigde wat wij al lang in de smiezen hadden ... een nieuwe alternatieve folk - held is opgestaan. (met een uiterlijk & présence die menig vrouwenhartje ongetwijfeld sneller doen slaan)
Dan was het reikhalzend uitkijken naar the normally-solo American roots and blues master Chris Smither die al decennia lang aan de weg timmert en verleden jaar met het schitterende album "Leave the Light" uitvoerig in de prijzen viel. "Open Up Your Heart" for Chris Smither.... en het duo Zak Trojano, drums - David Goodrich, multi - instrumentalist ging gretig in op Smither's verzoek " Help me now," om dit klusje te klaren. Smither was blijkbaar zo onder de indruk van de klasse van zijn jonge metgezellen dat hij het verzoek (en de song) tot grote hilariteit zelfs tweemaal bracht. Ondermeer Dave's Carter's "Crocodile Man", de ode aan zijn onlangs overleden vader ("Father's Day"), "I'm Waiting on a train to take me home" ( met een sublieme gitaarsolo), "Drive Your Home Again" en het politiek pamfletje "Diplomacy" (Smither hoopt dat hij deze song na de verkiezingen in Amerika van zijn playlist kan schrappen) waren er met de afsluiter "Seems so Real" verantwoordelijk voor dat het optreden van deze "American Original" kan beschouwd worden als hoogtepunt 3.
Gelukkig konden wij nog een deel van het optreden van JB Beverly meepikken en de gast uit Cross Junction, Virginia maakte er een gezellige old - school Honky Tonk with Jump Blues and a bit of Bakersfield Twangfeestje van  ... ondanks "Wayward Drifter" Johnny  Lawless / upright bass nog opgezadeld zat met een enorme kater ...je drinkt nu eenmaal geen Duvel als je al lazarus wordt van Heineken! JB Beverly is uiteraard geen fan van the mainstream Nashville country en hij maakte dat ook meteen duidelijk ...Give me a dark bar and a jukebox, give me Haggard, give me Coe, I'm tired of watching Nashville...Prima honky tonkin', roots rocking bandje, met een graatmagere, prima Telecaster - steel gitarist als nieuwste aanwinst, die met slechts één album op de markt organisator Jaap Hindriks konden overtuigen om dit prettig gestoord trio te boeken. Chapeau !
Diana Jones liet op de vorige editie van Blue Highways samen met Dave Rawlings / mandoline een verpletterende indruk op ons en wij waren benieuwd of zij dit exploot kon herhalen. Ditmaal in haar uppie, weliswaar in het zelfde maatpakje en met verschrikkelijk lelijke cowgirl boots aan de voetjes werd het al vlug duidelijk dat zes x de oversteek van Nashville, Tennessee naar Europa in één jaar tijds er voor gezorgd hebben dat het verrassingseffect een beetje weg is. Natuurlijk verkopen liedjes over oudjes, dood en mijnrampen nog steeds als zoete (old time Hillbilly) broodjes, het stukje a -capella dat ondertussen uitgegroeid is tot een vast onderdeel van de show mag er ook beslist zijn ....alleen stond het publiek te wachten op een aantal nieuwe songs en bleven wij eigenlijk wat dat betreft op "The Day I Died" na wat op onze honger zitten....
Tijd voor onze vriend Sam Baker die met "A Drink in One Hand", en een fles Whiskey (?) aangeboden uit het publiek, kwam verduidelijken waarom zijn debuutalbum "Mercy" een top drie notering scoorde in mijn  '05 jaarlijstje en met de opvolger " Pretty World"  dat huzarenstukje in 2007 nog eens overdeed. Een concert waar wij echt naar uitkeken en niet in het minst omdat kosten noch moeite gespaard werden om de sympathieke singer - songwriter uit Austin, Texas naar Utrecht te halen. Niemand minder dan Walt Wilkins, diens vrouwtje Tina Mitchell en de volledige Mystiqueros werden opgetrommeld om Baker te ondersteunen en meteen heerste er met al die guitarplayers een gezellige drukte op het podium. Het was van bij de eerste noot werkelijk smullen geblazen van Baker's mooie verhalende songs over het alledaagse leven. "Things Change"...inderdaad van nobele onbekende naar superstar ? Met Wilkins "Big Old World",  "Orphan, swing low sweet chariot", de pareltjes "Waves, he writes her name in the sand, waves wash it away", "Angels" en "Pretty World", "Juarez, a song to himself", "Slots, she sings Soldiers of The Cross", "Odessa, "Psychic", Baseball, boys laugh & boys play" en de afsluiters " SingingTruale Truale true", "Honky Tonk Road" werd het overduidelijk waarom men Sam Baker als de nieuwe Townes Van Zandt beschouwd. Hoogtepunt 4 en een verdiende staande ovatie voor de man die  zichtbaar ontroerd was door de massale belangstelling voor zijn persoontje en blijkbaar na afloop met Jan en alleman een pint dronk want hij bleek achteraf behoorlijk in de olie te zijn....
Gauw een plasje en een bekertje cola light want het risico op een 'day after diarree', als logisch gevolg van het consumeren van 'kattepis' Heineken, gingen wij bewust uit de weg en namen opnieuw plaats voor Greg Brown en Bo Ramsey die net als Chris Smither voor een bluesy / folky intermezzo zorgden in het overwegend alt. country singer --songwriters aanbod. Beide heren kweten zich op een schitterende wijze van hun taak. Een hapklaar brokje voor Bo Ramsey, die verleden jaar met band & met zijn vriendin Pietra Brown erg sterk voor de dag kwam, maar nu met 'schoonpapa' Greg opgezadelt zat. The folksinger of his generation die anno 2008 nog steeds tot de verbeelding spreekt ....."If a bullfrog could play, or if corn could sing, they might sound like Greg Brown ".
Dan vlug naar beneden om Malcolm Holcombe nog eens aan het werk te zien. Haunted country, acoustic blues and rugged folk ...de doorleefde stem van de singer - songwriter uit North Carolina , het ruwe gitaarspel en zijn ietwat "gemeen" uiterlijk schrikken misschien en aantal mensen af maar de man die onlangs met "Gamblin' House" opnieuw een dijk van een album op de markt bracht ( zie recensie) blijkt eigenlijk al jaren een vriendelijke bard te zijn die nooit om een kwinkslag verlegen zit. Bovendien kon Malcolm rekenen op de bereidwilige hulp van Jared Tyler ( singer -songwriter & multi - instrumentalist / lap steel, dobro, acoustic slide - uit Oklahoma ) en drummer Philip Leonard die de ex - Redwinger regelmatig een koekje van eigen deeg bakte met de soms wat lang uitgesponnen bindteksten. Net als bij AJ Roach overviel mij het gevoel dat Holcombe's stemmige teksten, gitaarspel en kerosine - soaked voice beter te pruimen zijn in de grote zaal.  "Poetry & Passion " is het handelsmerk van Malcolm die zijn wantrouwen tegenover de muziekbussiness niet onder stoelen en banken steekt maar gelukkig voor hem, en vele andere collega's,  is Joanna Serraris ( Musemix bookings) een uitzondering op de regel ! Prima optreden !
Ondertussen begon de vermoeidheid toe te nemen bij dit dikkerdje en zijn meisje en werd er besloten om eventjes een blik te werpen op Jason Isbell & the 400 Unit en dan de 155 kilometer lange terugtocht aan te vatten. Een bijna verlaten parkeerterrein deed ons beseffen dat er blijkbaar meer mensen met hetzelfde probleem geconfronteerd waren ...
Slotsom ; prima festival, waarbij er te weing tijd  bleek om van de optredens van Mary Gauthier, Dayna Kurtz en Iris Dement een objectief verslagje te maken, dat wat groeipijnen vertoonde ivm. de nieuwe locatie maar ons nu al naar de jubileumeditie doet snakken. Zeker omdat Walt Wilkins ons persoonlijk bevestigde dat hij een invitatie voor dat 10 - jarig bestaan op zak heeft en in de wandelgangen een naam circuleerde die ons wel aanspreekt.... Jimmy Lafave.
Graag vullen wij het lijstje aan  met the Whipsaws, Boris Mc Cutcheon, Steve & Jubal Lee Young, Steve & Justin Townes Earle, Rachel Harrington & Zak Borden, the Believers, Robyn Ludwick, Carll Hayes, Nels Andrews .....enz
(SWA & Carine) 
 Met dank aan Sandra & Luciano (Lucky Dice) & Bas Brattinga ( Vredenburg, Utrecht)

ARTIST INFO

FOYER

Kendel Carson
my space

AJ Roach
website
my space

JB Beverly
& the Wayward Drifters
my space

Diana Jones
website
my space

Mary Gauthier
website
my space

Malcolm Holcombe
website
my space
cd review